Árið 1933 reisti Stefán Runólfsson vatnsaflsstöð hjá Laxárvatni, skammt frá Blönduósi. Vélar voru 
fengnar notaðar frá Noregi og prófaðar fyrir árslok 1933. Virkjunin var við mynni Laxár, sem rennur úr Laxárvatni.
Árið 1937 var reist miðlunarstífla við ós Svínavatns og þaðan kemur megnið vatns þess, sem rennur í Laxárvatn. Miðlunin, sem þannig fékkst, er um 28 Gl. Beiðni kom frá Raforkufélagi Blönduóss um að ríkið tæki við rekstri rafveitu og virkjunar síðla árs 1951. Á þeim tíma voru rafveitan og vélar í virkjuninni orðnar úr sér gengnar.
Eftir að Rafmagnsveiturnar höfðu tekið við rekstri var hafizt handa um úrbætur og ný 480 kW vélasamstæða sett í virkjunina árið 1953. Í kjölfar þess voru stíflur, pípa, vatnsmannvirki og inntak endurgerð. Nýju vélarnar nota 3,36 m³/sek, þegar álag er mest. Vatn í miðlunarlóninu endist því í 96 daga, þótt ekkert bætist við. Nokkrar vatnsrennslistruflanir hafa hamlað rekstri, einkum á haustin, þegar snjóar á autt vatnið. Þá vill safnast krapi í aðrennslis- og frárennslisskurð rafstöðvarinnar. Stíflur þessar geta valdið því, að vatn flæðir yfir bakka og erfitt er að ræsa hann fram.
Árið 1954 var raflína lögð til Skagastrandar og Hvammstanga frá Laxárvatnsvirkjun. Þegar Laxárvatnsvirkjun og Gönguskarðsárvirkjun voru tengdar saman 1956, hófs samrekstur þeirra. Samtengingin jók vatnsnýtingu og rekstraröryggi til muna, þar sem virkjanirnar voru ólíkar að gerð; Gönguskarðsá er rennslisvirkjun en Laxárvatnsvirkjun er með mikla miðlun.
Heimild: RARIK
