EYSTRAHORN – HVALNES – VESTRAHORN
Hvalnes í Lóni er austasti bær í Austur-Skaftafellssýslu og stendur undir Eystrahorni, sem er hrikalegt 
og snarbratt fjall að mestu úr gabbró og granófýr. Skriðurnar við rætur þess eru gróðurlausar. Björn Kristjánsson fann þar gull, silfur, kvikasilfur og fleiri málma. Fyrrum hét fjallið Hvalneshorn og þá hét Vestrahorn Eystrahorn. Á þessum tíma var Horn á Hornströndum kallað Vestrahorn.
Það var skammt á góð fiskimið frá Hvalneskrók og þangað sóttu Norðlendingar sjóinn á 15. öld. Þeir ferðuðust um hálendið og Víðidal. Hvalneskrókurinn var löggilt siglingahöfn 1912 og vitinn þar var byggður 1954
Tyrkir tóku land á Hvalnesi 1627 og rændu og rupluðu en fundu ekkert fólk, því það var allt í seli. Þjóðvegur #1 liggur um Hvalnesskriður og Þvottárskriður síðan 1981 rétt hjá Hvalneskrók en áður lá hann um hrikalegan fjallveg, Lónsheiði, þar sem slys voru tíð.
Margir leggja smálykkju á leið sína að vitanum eða aka að bílastæði við rifið undan Hvalsnesi. Tímanum er vel varið á góðum degi við skemmtigöngu í fjörunni og uppi við vitann í þessu einstaka umhverfi.
Vestrahorn (454m) er yzt á nesinu milli Skarðsfjarðar og Papafjarðar. Það er girt hrikalegum hömrum og mikilúðugt. Skarðsfjarðarmegin var bærinn Horn, sem er gapandi tóft, og Papafjarðarmegin eru rústir verzlunarstaðarins Papóss. Safnhúsið á Höfn er eina húsið þaðan, sem var varðveitt. Vestrahorn er eitt fárra fjalla hérlendis, sem er næstum eingöngu úr gabbrói. Fær, en svolítið ógreiðfær gönguleið liggur fyrir fjallið og margir njóta hennar á góðum degi. Brunnhorn er upptyppingur austan aðalfjallsins. Bæði Eystrahorn og Vestrahorn eru úr djúpbergi, gabbrói og granófýr, sem þrengdi sér í fljótandi formi upp í blágrýtislögin djúpt í jarðskorpunni. Fyrrum álitu margir, að þessar bergtegundir, sem eru sjaldgæfar á Íslandi, væru elztu hlutar landsins. Svo er þó ekki, því að blágrýtislögin á Austfjörðum og Vestfjörðum eru elzt. Þá er einkum átt við Gerpi á Austfjörðum og Straumnes við Ísafjarðardjúp.
