Fyrrum var aðeins einn stofn rostunga í heiminum. Hann þróaðist í mismunandi áttir vegna langs 
aðskilnaðar. Ein tegundir er Atlantshafstegundin (O.r. rosmarus), sem finns beggja vegna Grænlands, í vesturísnum milli Grænlands og Kanada og líka í austurísnum frá Grænlandi til Barentshafs. Önnur tegund heldur sig meðfram íshafsströnd Alaska, Austur-Síberíu og í Beringssundi. Fyrrnefnda tegundin var tíður flækingur við strendur Íslands fram á 19. öld, aðallega á Vestfjörðum, Snæfellsnesi og sunnanverðum Faxaflóa.
Í marz 1983 kom rostungur í Rifshöfn á Snæfellsnesi og aftur á tíunda áratugnum. Rostungurinn er auðþekkjanlegur á skögultönnunum, sem hann notar til að plægja skeljar af hafsbotni og brjóta þær.
Hann notar þær líka til að hífa sig upp úr sjó og til að mjáka sér áfram. Rostungstennur hafa verið kallaðar fílabein norðursins og inúítar nota þær núorðið einkum til skrautmunagerðar með útskurði. Urturnar geta orðið 3 m langar og 900 kg en brimlarnir 3,8 m og allt að 1500 kg.
