Haffjarðarey var upprunalega nefnd Hafursfjarðarey. Hún er stærst svokallaðra Hausthúsaeyja, sem eru 
fyrir landi eyðibýlisins Hausthúsa í Eyjahreppi í Snæfellsnessýslu. Fært er þurrum fótum út í eyjarnar á fjöru.
Haffjarðarey var byggð og þar var setur höfðingja á öldum áður. Þar var sóknarkirkja Eyjahrepps, sem var helguð heilögum Nikulási á katólskum tíma. Sjávarrof gerði ferðir erfiðar út í eyjarnar á 16. öld og samkvæmt heimildum drukknaði þar margt kirkjufólk á öðrum degi jóla á leið í land 1562. Kirkjan var aflögð árið eftir og prestakallið var lagt niður. Uppblásur hefur líka spillt landkostum á eyjunni og bærinn fór í eyði árið 1804.
Kirkjugarðurinn í eyjunni hefur ekki farið varhluta af uppblæstrinum og bein hafa berast, þegar jarðvegurinn hefur horfið. Þau voru grafin aftur með yfirsöng á eyjunni og í kirkjugarði Miklaholts. Þarna safnaði landkönnuðurinn Vilhjálmur Stefánsson beinum og fór með þau til rannsóknar í Vesturheimi, sem olli nokkrum deilum á sínum tíma. Kristján Eldjárn og Jón Steffensen, professor, grófu í garðinum 1945 og tóku bein til rannsókna. Talið er, að kornyrkja hafi verið stunduð í Hafffjarðarey, enda er þar melgresi víða og þar er líka kröftugt baunagras (Lathyrus maritimus).
